Award winnaar Soul / Blues / R&B zanger en guitarist Tommy Castro groeide op in San José Californië. Hij begon gitaar te spelen en onder zijn vroegste helden waren Eric Clapton, Elvin Bishop en Carlos Santana. Hij ging luisteren naar de helden van zijn helden, B.B. en Freddie King, Buddy Guy en andere bluesartiesten. Hij toerde twee jaar met The Dynatones en begon in 1991 onder eigen naam op te treden. Het zou nog tot 1996 duren voor hij zijn solodebuutalbum "Exception to the Rule" zou maken, waarmee hij meteen de aandacht van de internationale blues pers mee trok. En ze zijn lovend over hem, iemand als Carlos Santana noemt hem 'the future of the blues'. In 2001 verscheen "The Essential Tommy Castro", toen nog bij Blind Pig records. Hetzelfde jaar verscheen bij 33rd Street Records het album "Guilty of Love" en twee jaar later vond hij onderdak bij Heart and Soul Records, waar het album "Gratitude" verscheen, een album waarin hij een eerbetoon bracht aan zijn leermeesters: de oude blues- en soulmaten. Op deze plaat speelde hij zeer keurige uitvoeringen van B.B. King, Muddy Waters, Howlin' Wolf e.a. In 2005 verscheen "Soul Shaker" en in 2007 was het de beurt aan die prachtige cd "Painkiller", met producer John Porter (B.B. King, Elvis Costello, Buddy Guy). Deze cd waarop tevens ook Coco Montoya, Teresa James en Angela Strehli mee doen en het album "Soul Shaker" verschenen in zijn toen welvertrouwde Blind Pig stal. Voor het album "Hard Believer" (2009) verkoos hij wederom John Porter als producer, en is opgenomen in zijn thuishaven, San Rafael, Californië, maar is wel Castro's eerste release voor het Alligator label van Bruce Iglauer. Een plaat waarbij Castro wel degelijk bewijst waarom hij in de ganse blueswereld naam en faam heeft gemaakt. Samen met zijn band maken ze op deze plaat ouderwets dampende bluesrock, die veel doet denken aan Otis Redding zoals de titeltrack, die klinkt zoals deze soullegende zong in de jaren '60. Maar de rechtgeaarde bluesliefhebber komt sowieso goed aan zijn trekken in de andere tracks op dit album. Tommy Castro is uiteraard ook zowat de muzikale kapitein van de legendarische Rhythm & Blues Cruises. Geïnspireerd door de spannende jam sessies op het schip besloot Castro dan ook met zijn band dit ook voor publiek op het vaste land te gaan uitvoeren, het ook op cd en dvd te laten opnemen en zo verscheen in 2011 het album "The Legendary Rhythm & Blues Revue – Live", het jaar dat ook Alligator Records haar 40ste verjaardag vierde met deze release. Castro is vooral bekend geraakt om zijn stoere, rockende R & B, en wist daarbij ook veel fans over de hele wereld te vergaren met zijn opruiende live optredens. Zijn nieuwe album "The Devil You Know", opgenomen in Sausalito en San Rafael, Californië, met zijn vurige nieuwe band The Painkillers, en geproduceerd door Castro en Bonnie Hayes, kunnen we dan ook best omschrijven als hedendaagse blues, maar zeker ook vernieuwende blues waarmee Castro zich zeker binnen de blues-rock-scène een nog sterkere positie gaat verwerven, want deze plaat is meteen een grote aanrader, meteen ook zijn derde release voor het Alligator label. Ondertussen is dit zijn 16de cd. Op vrijdag 15 augustus zakte de groep af naar Wespelaar om de eerste festivaldag af te sluiten, alwaar ze het publiek in vuur en vlam zetten. Vooraf spraken we met een zeer enthousiaste Castro.

Tommy Castro, ik las ergens, dat U op uw tiende al gitaar speelde. Herinner je je die tijd nog? Ben je opgegroeid in een muzikale familie / omgeving?

Ik begon gitaar te spelen toen ik tien was… Toen was er voor mij zeker nog geen sprake van een carrière! (gelach) Er zijn muzikanten, weet je, die hun “carrière” vrij jong starten. Ze zijn dan twaalf - dertien jaar oud. Joe Bonamassa was tien toen hij startte. Mijn vriend Ronnie Baker Brooks was drie jaar oud, toen hij al met zijn vader (Lonnie Brooks – broer van de andere muzikant, gitarist Wayne Baker Brooks…) op het podium stond. Ik denk dat hij de jongste is die ik ken.  

Muzikale omgeving?
Mijn zes jaar oudere broer, speelde R&R toen hij teenager was. “Rolling Stones” en “Beatles”, dat soort nummers speelde hij. Ik nam regelmatig zijn gitaar en probeerde dan ook zelf wat dingen uit.  

Wanneer wist je dat je een professioneel muzikant wilde worden?

Ik was al in de dertig toen ik al enige tijd met vrienden in de weekends speelde. We traden op in clubs en blues bars. Ik besloot toen dat muziek spelen datgene was, wat ik zou willen doen. Ik stak daarom al mijn beschikbare energie in muziek en meer optredens…

Door wie was je / ben je muzikaal geïnspireerd?

Voor mij is er zo veel (dat me inspireert)… Ik weet niet exact of ik een zanger of een gitarist ben… Ik denk dat ik beiden ben. Voor de helft ben ik beïnvloed door gitaristen en voor de andere helft door zangers.
Gitaristen? Ik denk dan aan BB King en Buddy Guy… Johnny Winter… Het is een lange lijst!
Zangers? Als zangers denk ik aan soul zangers als Wilson Pickett, Otis Redding… Ray Charles… Mijn zangstijl is soul en mijn gitaarstijl is blues. Ik vind dat het een combinatie is die goed samen gaat.  

Mag ik zeggen dat je stijl een mix is van je favoriete genres? Of, hoe zou jezelf je stijl omschrijven?

Klopt, ik mix stijlen. Ik speel niet graag - ik doe niet graag steeds dezelfde dingen. Mijn muziek is nu verschillend van toen ik aanvankelijk begon. Als ik luister naar mijn eerste en tweede album en kijk waar ik nu sta, dan is er een groot verschil in de sound. Nu is het meer gitaar ‘driven’ blues, soms met rock, soms met soul en soms met blues invloeden.

Ik weet zelf niet goed hoe ik het moet omschrijven. Sommigen noemen het blues rock, maar uiteindelijk komen de invloeden van alle kanten en overal…    

Je hebt in 2001/2002 nauw samengewerkt met BB King. Wat leerde je van hem? Wat maakt BB King zo “groot”?

Contact?
Ik ben in contact gekomen met BB omdat ik geboekt was voor de ‘BB King Festival Tour’, die hij deed in de States in de zomers van 1999 en nog eens in 2000. Buddy Guy trad toen ook op tijdens deze shows.

BB King?
Voor ik BB King leerde kennen luisterde ik naar gitaristen als Eric Clapton, Michael Bloomfield, Stones… Toen ik BB ontdekte en een plaat van hem draaide, was hij zo verschillend, zo echt en zo veel beter dan alle anderen, die ik eerder al gehoord had. Ik luisterde heel lang en bijna iedere dag naar hem en probeerde te spelen zoals BB speelde...  Ik hoorde toen voor het eerst de echte originele blues, met de echte gevoelens die daarmee gepaard gaan.

Merk op dat veel blues gitaristen spelen zoals BB speelt, maar dat hij de man is, die deze sound uitgevonden, bedacht heeft. Spelen met BB, met hem op het podium staan, is voor mij persoonlijk overweldigend!

Uiteindelijk begon dit alles eerst als ‘playing music for fun’, later omdat ik een inkomen nodig had en fatsoenlijk wou kunnen leven en nu omdat het me gelukkig maakt. Onvoorspelbaar! Zeker omdat ik helemaal geen grote of veel verwachtingen had, met uiteindelijk “more than I expected”...  

Je bent meerdere keren gevierd geweest. Welke award is speciaal voor jou? Waarom?

Ja, de ‘BB King Entertainer Of The Year Award” die door de Blues Foundation uitgereikt wordt! Ik won die erkenning twee keren (in xxxx en in 2011).

Zijn er muzikale verschillen tussen Europa en de States?

Ja, er zijn heel wat verschillen (gelach)… In Europa is alles wat aangenamer. Ik kom graag naar hier. Ik hou van de Europese cultuur en van de manier waarop hier gewerkt wordt.

Het publiek is ook heel verschillend. In de States is het publiek in iedere staat, stad erg verschillend. Sommigen dansen graag, anderen luisteren niet graag maar feesten graag… De Europese stijl is rustig staan, luisteren en vooral genieten. 

Voor de muzikant is het belangrijk te weten waar je bent, te weten om welke mensen en gewoonten het gaat en je aan te passen. Denk er aan: het is even normaal te dansen op blues, dan niet te dansen op blues muziek! 

Je nieuwe album heet “The Devil You Know”. Vertel ons wat meer over de titel.

De titel van het album is ook de titel van de opener van het album, een song die voor het album geschreven is. Het nummer / de titel gaf ook heel wat mogelijkheden voor het hoesontwerp (art work), de kleur van het vinyl (rood) enz. 

Zijn “The Painkillers” meer dan een band?

Eigenlijk wel, want de bassist Randy McDonald is niet alleen muzikant maar ook de road manager. Ik ken hem al jaren. Hij was even uit de band omdat zijn vrouw ziek was en is nu terug bij de band, omdat alles nu beter gaat en hij er absoluut terug wil bij zijn… Hij besliste mee wat we zouden gaan doen. Het moest iets anders worden. Iets zonder blazers, meer rockend, meer ‘guitar based’… 

In de line-up van je nieuwe album heb je (8) ‘special guests’ (waaronder Marcia Ball, Joe Bonamassa, Tab Benoit, Magic Dick…), maar ook (6) ‘additional guests’ (Mike Finnigan, Vicky Randle…) Waarom zoveel? Voor de sound?

Veertien? Zo veel? (gelach)! Als ik bezig was met de voorbereidingen, het proces en het nummer “Mojo Hannah” speelde, hoorde ik dat mijn oude vriendin (de pianiste) Marcia Ball in San Francisco was. Ik belde haar en vroeg of ze wou meespelen? Ze had vrij, dus dit was snel geregeld. Zo is het allemaal gegaan… Idem dito voor Joe Bonamassa, Tab Benoit… En voor de sound was dit uiteraard extra meegenomen.

Er is een track: ”When I cross the Mississippi”. Vanwaar de magie rond de Mississippi? Vanwaar het muzikale belang?

“When I Cross The Mississippi” is een nummer op een tekst van Randy McDonald. Het was zijn idee. Bonnie Hayes, een songwriter uit SF, bepaalde heel sterk de sound van deze song en ook van het album in het algemeen. Ik vergeet dit soms genoeg te benadrukken! 

Het verhaal achter de song is dat wanneer we ‘on the road’ zijn en reizen en wanneer we de rivier moeten oversteken, het altijd Randy is die zegt of opmerkt dat we over de Mississippi rijden. Hij is dan steeds erg opgewonden. Hij maakt dan iedereen wakker, want volgens hem mogen we dit niet missen.

“The Mighty MS”… er zijn zoveel songs over de rivier, over de Delta, de steden langs de rivier… Er is iets spiritueels, iets krachtigs, iets inspirerend in “that body of water”… en dit al van in het hele begin van de blues en folk muziek, voor alle muziek.

En, nu is er band uit California die over de Mississippi zingt… Funny! (gelach)!

Kan je ons snel drie reden opnoemen waarom we je album moeten kopen?

3 Reasons?
Joe Bonamassa, Tab Benoit & Marcia Ball…

Omdat het beste album is dat ik gemaakt heb!

Je treedt al meer dan 40 jaren op. Wat wil je als muzikant zeker en vooral nog ooit eens doen? Wat doe je als je niet met muziek bezig bent? Is er nog een leven buiten muziek?

Zeker weten! Ik denk altijd aan songs voor een volgend album. Ik wil gaan werken aan songs die ik “in me heb”. Er zijn een twintigtal songs die ik wil schrijven en die ik nog niet eerder opgenomen heb.

Wat ik ook wil doen is meer in Europa spelen, dan in de voorbije jaren. We willen wat meer spelen in kleinere clubs, zoals we dat in de jaren ’90 deden. Met Alligator Records zijn er opnieuw meer mogelijkheden. Een tour van 6 weken in Europa wordt voor 2015 gepland.

Laatste vraag (een dubbele vraag): wat leer je over jezelf via muziek? /  Hoe wil je later herinnerd worden?

Learn?
Toen ik jong was, had ik helemaal geen (toekomst)plan(nen). Nu dat ik terugblik, kan ik me mijn leven niet anders voorstellen. Wat ik er dus van geleerd heb, is dat er wel degelijk een doel voor me weggelegd was…  dat er een weg uitgestippeld was. Ik moest enkel de signalen volgen, mijn intuïtie…

Remembered?
Ik ben gelukkig met ‘being a nice guy’… Dit is het éérste wat de mensen achteraf altijd zeggen. Dat ik een goeie muzikant ben, dat weet iedereen ondertussen al!

Tommy Castro, bedankt voor dit gesprek. We kijken uit naar je show! 

Eric Schuurmans

meer foto's